Αυτή την περίοδο ήρθε φαίνεται η σειρά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να μπει στο μικροσκόπιο των μεταρρυθμίσεων και της «αναγέννησης» της.
Μια διαδικασία που το τελευταίο διάστημα δείχνει, με τις ενέργειες του αρμόδιου Υπουργού ότι ο θεσμός θα ταλαιπωρηθεί αφάνταστα για να εκκολαφθεί ένα αποτέλεσμα αμφιβόλου ποιότητας και ρόλου. (οι αποφάσεις του δεν περιλαμβάνονται σε καμιά μελέτη).
Ενέργειες που έχουν σχέση τόσο με την παντελή έλλειψη διαλόγου με τους άμεσα ενδιαφερόμενους τους ίδιους δηλ. τους Δήμους (πόσο μάλλον με τους εργαζόμενους που για τον Υπουργό δεν υπάρχουν), που κατά την Ένωση Δήμων αγγίζει τα όρια της περιφρόνησης της, όσο και με τις αυθαίρετες αποφάσεις και ενέργειες που κατά την Ένωση Δήμων είναι πλέον συνήθης πρακτική του Υπουργού.
Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον ο Υπουργός ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός δευτεροβάθμιου οργάνου με τη μεταφορά σε αυτό όλων των αρμοδιοτήτων των Δήμων και Κοινοτήτων και βασικούς βραχίονες της Δημόσια Υπηρεσία που εργοδοτείται σημαντικότατος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων και ωρομίσθιών (ενδεικτικά, το Υπουργείο Εσωτερικών αναφέρει ότι οι υπηρεσίες που μπορεί να μεταφερθούν στο δευτεροβάθμιο όργανο είναι Πολεοδομία (Άδειες), Σχεδιασμός Υποδομών Κοινότητας – Θέατρα, Μουσεία, Υποδομές Κοινότητας – Αθλητικές εγκαταστάσεις, Εκτίμηση Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, Υγειονομικοί Ελέγχοι, Αρχιτεκτονική Κυβερνητικών Κτιρίων, Αρχιτεκτονική Δρόμων (κεντρικές/μεσαίες νησίδες, κυκλικοί κόμβοι, καθ΄οδόν φύτευση), Πάρκα, Δημόσιά Τάξη και Οδικά Παραπτώματα, Σχολικές Εφορείες, Διαχείριση οδικής κυκλοφορίας, Συμβούλια Υδατοπρομήθειας και Αποχετεύσεων) αφού προηγουμένως τερμάτισε το διάλογο που υποσχέθηκε μετά τις ευρωεκλογές να ξεκινήσει.
Αυτή λοιπόν η εξέλιξη ήταν φυσικό να δημιουργήσει σοβαρές ανησυχίες , ανασφάλεια και φοβίες στο προσωπικό των Δήμων τόσο σε σχέση πρώτα και κύρια με την ύπαρξη του ιδίου του πρωτοβάθμιου θεσμού τον οποίο υπηρετούν και μαζί με αυτόν υπηρετούν τον πολίτη, όσο και με την ίδια τους την εργοδότηση.
Άλλωστε για τα πιο πάνω ουδέποτε υπήρξαν διαβεβαιώσεις και εξασφαλίσεις από κανένα γιατί απλούστατα δεν μπορούν να δοθούν.
Αν δε συνδυάσει κάποιος τις εξαγγελίες αυτές με τις απαιτήσεις της τρόικα για αποχώρηση μερικών χιλιάδων ακόμα δημοσίων υπαλλήλων τότε εύκολα παραδέχεται ότι οι ανησυχίες ,ανασφάλεια και φοβίες είναι δικαιολογημένες.
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα έχει καθήκον και υποχρέωση να αφουγκραστεί αυτές τις ανησυχίες και τα πολλά ερωτήματα που δημιουργούνται και να κρατά τους εργαζόμενους σε εγρήγορση η αλλιώς στην πρίζα. Ο χειρότερος εχθρός τη στιγμή αυτή είναι ο εφησυχασμός ότι κανένας δεν θα θυματοποιηθεί και ότι κανένας δεν θα πάθει τίποτα. Φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να πάμε στο άλλο άκρο του πανικού που και αυτός προσφέρει τα χείριστα σε ένα εργατικό αγώνα. Είναι γι αυτό που πρέπει να μιλάμε για ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ.
Όλα τα παραδείγματα με τους ημικρατικούς οργανισμούς που είναι σε πορεία ξεπουλήματος, αλλά και στο εξωτερικό, κύρια στην Ελλάδα που είναι δίπλα μας, έδειξαν ότι ο εφησυχασμός ήταν ο κύριος εχθρός των εργαζομένων στον αγώνα τους , ενώ αντίθετα όπου υπήρξαν δυναμικοί αγώνες όχι εκ των υστέρων αλλά προληπτικοί, σταμάτησαν ή έστω περιόρισαν τη λέλαπα. Στη ΣΗΔΗΚΕΚ φτάνουν καθημερινά ειδήσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΠΟΕ-ΟΤΑ) τις οποίες σαφώς και λαμβάνουμε υπόψη μας.
Αυτό λοιπόν το μοναδικό και ξεχωριστό καθήκον της ΕΓΡΗΓΟΡΣΗΣ εμείς το κάναμε πράξη. Οργανώσαμε πολλές συνελεύσεις, σε μερικές με οπτικοακουστικό υλικό για καλύτερη πειστικότητα, γράψαμε τις ανησυχίες μας, μεταδώσαμε την αποφασιστικότητας μας για αγώνα, δηλώσαμε ότι θα είμαστε δίπλα στους εργαζομένους.
Μέχρι σήμερα διοργανώσαμε δύο έκτακτα συνέδρια, μια ημερίδα, στάση εργασίας έξω από τη Βουλή, εκδήλωση στήριξης της Ένωσης Δήμων ενάντια στις ορέξεις του Υπουργού και έπεται συνέχεια.
Σε καμιά δηλαδή περίπτωση θεωρήσαμε σωστό και πρέπον να διεξάγουμε τον αγώνα μας από τον καναπέ του σπιτιού μας με την ελπίδα και προσδοκία ότι όλα θα πάνε καλά και δεν θα πάθουμε τίποτα.
Άλλωστε ποιο λόγο ύπαρξης έχει σήμερα ένα συνδικαλιστικό κίνημα, όπου καταπατούνται και καταργούνται δικαιώματα και ωφελήματα ,αμφισβητείται η συλλογική σύμβαση και το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα, που υιοθετεί τον αγώνα του καναπέ ;Και τι περιμένουν οι εργαζόμενοι απ αυτό;
Για μας «Τα αγαθά κόποις κτώνται» .Αυτό εμείς το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Σύμος Ευτυχίου
Γ.Τ.Α. ΣΗΔΗΚΕΚ-ΠΕΟ
25/7/2014
