«Οι Κομμουνιστές θα σας πάρουν τα σπίτια . Παιδί μου μην κάνεις παρέες ποτέ με κομμουνιστές γιατί αν έρθουν θα μας πάρουν τα σπίτια.»
Έτσι μεγάλωσε η γενιά μου με αυτό τον «παμπούλα του κομουνισμού»
Φυσικά οι κομμουνιστές δεν ήρθαν ποτέ όποτε όλος ο λαός κοιμόταν ήσυχος ,είχε έναν μισθό και ένα σπίτι.
‘Ήρθαν όμως πολλά με την ένταξη μας στην ΕΕ και αργότερα στο ΕΥΡΩ.
Ήρθε η πλέρια δημοκρατία με την πλήρη εναρμόνιση των νομοθεσιών μας με κυριότερη συνταγματική ρήτρα ότι υπεράνω του δικού μας συντάγματος ισχύει το ευρωπαϊκό, ήρθε η ανάπτυξη που κανένας εργαζόμενος δεν είδε και δε χάρηκε, ώσπου μια μέρα οι τράπεζες και οι τραπεζίτες ,σαν εθνικοί σωτήρες , όπως η Εκκλησία μάζευε τον πλούτο των πιστών επί τουρκοκρατίας για να μην τουρκέψει ο τόπος, έτσι κι αυτοί σήμερα προστάτευσαν τον λαό και τις περιουσίες του από τους κακούς κομμουνιστές!
Πρώτα πήραν ότι πιο ιερό είχε ο κάθε εργαζόμενος ,τις καταθέσεις του και τα ταμεία προνοίας του και τώρα τα σπίτια του , όχι κανένα εξοχικό ή ακίνητο, αλλά την πρώτη κατοικία. Δηλ. χρέη και καταθέσεις για τους τραπεζίτες είναι το ίδιο τους ανήκουν .
Διαφορετικά θα σας τα πάρουν οι κομμουνιστές .Φυσικά έχουμε σαν κατακαημένοι που είμαστε ακόμα μια επιλογή. Να τα δώσουμε όλα στην εκκλησία να γλυτώσουν!!!!είπαμε όπως και τότε.
Φυσικά είναι κάτι φυσιολογικό να μας πάρουν ότι έχουμε και δεν έχουμε γιατί τους ψηφίσαμε. Και άμα τους ψηφίσαμε δεν έχουμε το δικαίωμα ούτε και να αντιδράσουμε, ενώ στην περίπτωση των κομμουνιστών αυτό δεν ισχύει.
Αλήθεια μέσα σε πόσο ψέμα ζούσαμε όλοι. Περιμέναμε να μας τα πάρουν οι κομμουνιστές και τελικά μας τα παίρνουν οι ευρωπαίοι. Τους πρώτους και τους εκφραστές τους ,για κάποιο ανεξήγητο λόγο η κοινωνία τους θεωρεί εχθρούς της ενώ τους δεύτερους φίλους ,συνεργάτες ,συμμάχους ,σωτήρες, και τους εκφραστές τους πατριώτες.
«Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;».
Ομιλία του Αρη Βελουχιώτη στη Λαμία στις 22 Οκτωβρίου 1944 μετά την απελευθέρωση της στις 19 Οκτωβρίου 1944.
ΣΥΜΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΥ.
ΣΗΔΗΚΕΚ-ΠΕΟ
